بمیرم واسه خودم

دیروز رفتم باشگاه دیدم مسابقه داریم.

بچه های دانشگاه قیامدشت بودند که می خواستن واسه تمرین با ما بازی کنند مربی شونم خانم بیات بود.

دو تا شون از بچه های تیم بودند که خدایی فرز هم بودند.

همون دوتا پدرمو در آوردند. مربی اصلا منو تعویض نکرد.

کل سالن تعویض شدند الا من.

هر چی گفتم خانم منو عوض کن شش هام سوراخ شدند.

می گفت حرف نزن بازی تو بکن.کسی نیست بیارم جات.منم قاطی کرده بودم .

چند تایی خطای مجاز کردم و بد بخت دختر رو بدجوری زدم زمین که دلم سوخت براش.

عوضش دوستشم منو زد.جای کفشش هنوز روی پام مونده و کبود شده اندازه توپ بیسبال.

زانو دردمم بدتر شد.سه شنبه باز با همین ها بازی داریم حالشو میگیرم البته خدا زده بودش زدن نداره.

دوتا گل هم زدم.

نتیجه ای شد که یک گل کم آوردیم .

عیب نداره فردا جبران میکنم.

الانم تمام جونم درد میکنه.آخه چند جلسه سر قضیه تقلب نرفتم تمرین. پارسال هم چند وقتی رفتم والیبال تا ساعد دستام کبود شد و هر دو تا دستم در رفت.مامانم نگذاشت برم. 

ولی بیشتر دوست دارم یک گروه کوهنوردی خوب در آینده پیدا کنم عضوش بیشم.

آخه با مامانم چند وقت پیش رفتیم دار آباد.هر چی گفتم بیا تا ته بریم نیو مد گفت بسه همش شبیه همه دیگه. 

یک چند باری هم با بروبچ رفتم هیچ کس نیومد. 

الان هم موقع کوه رفتنه.عاشق اینم که به کسایی که اومدند کوهنوردی سلام و صبح بخیر بگم.

کیف کوه رفتن تا قله رفتنه. کاش یه پایه پیدا میشد با هاش می رفتم تا آخرش