خاطره

با توجه به غرغر های مامان که با ماشین خودمون بریم ولی بابا می گفت راهش طولانی و بیابونی و حوصله رانندگی نداره و هوا ممکنه خراب بشه گفتش با قطار میریم.

از اونجایی که ما دیر مطلع شده بودیم که باید بریم بلیط ها همه رزرو بودند فقط بلیط از این قطار اتوبوسی ها مو جود بود.

توصیه میکنم هیچ وقت سوارش نشید که جد و آباد آدم میاد جلو چشمش.مامان تا برسیم نمیشد تو صورتش نگاه کرد و همش قیافه اش عبوس و کفری بود.

خلاصه با بدبختی رسیدیم و رفتیم هتل.

خیلی هتل باحالی بود و قضیه قطار حسابی از دل مامان در اومد.

تا لنگ ظهر می خوابیدیم و بعد میرفتیم صبحانه می خوردیم. و 2 ساعت نگذشته بود نوبت ناهار بود .

تا حالا سوسیس با شیر وآب پرتقال خوردید؟ یا سالاد الویه با شیر؟

من خوردم. باورم نمیشه ولی خوردم.

بعدش به خودمون زحمت میدادیم با سرویس هتل می رفتیم زیارت.

بعد برمی گشتیم و نوبت شام بود.

دیگه واقعا داشتیم چاق میشدیم و من دلم واسه غذای خونه تنگ شده بود.

صبح ها با مامان می رفتیم کوه سنگی پیاده روی می کردیم.

حرم هم چند باری که رفتم دستم نرسید و یکبار به خودم گفتم خودم نیستم اگه دستم نرسه.

یه خانمه گفت چادرتو ببند دور گردنت منم دیدم راست میگه . عزمم و جزم کردم.

آماده رفتن شدم که له بشم.هرچی جلو تر می رفتی فشار بیشتر میشد .

دریچه آئورت قلبم مسدود شده بود ولی دست نکشیدم.

یه پیرزنه که سکته کرد و حسابی له شد.

نمیدونم چه طور شد ولی نوک انگشتام خورد به ضریح.

انگار دنیا رو بهم داده بودند و موفقیت بزرگی کسب کرده بودم.

اشک تو چشمام حلقه زد.تازه داشتم می فهمیدم دور و برم چه خبره که از فشار جمعیت یه موجی حاصل شد رفتم عقب.

خیلی حس باحالی بود من زیاد مشهد رفته ام ولی ایندفعه یه حس دیگه ای داشتم.

بچه بودم بابام میگذاشت رو کولش و میبرد که دستم به ضریح میخورد .

خیلی ها میگن که مهم زیارت حالا حتما نباید بریم بچسبیم به ضریح ولی من میگم تا دست نزنی انگار اصلا نرفتی.

النم خیلی دوست دارم یه تریپ برم سفر حج. یکی از استاد هامون گفت سوره نبا و بخونید میرید.

من تقریبا هر روز میخوندم ولی بعضی وقت ها یادم میره.

از همه بیشتر دوست دارم دانشجویی برم.

راستی اگه در گیر و دار ولن نیستید باید بگم 22بهمن تون مبارک.